ขาได้ถามออกมาว่า "ทำไมฟุตบอลมันถึงโหดร้ายขนาดนี้ล่ะครับพ่อ" ซึ่งพ่อของเขามองหน้าและไม่ได้ตอบอะไรมีเพียงอ้อมกอดที่ให้เด็กน้อย 

คริสโตฟ ดอย์ม เล่าว่า "จะให้ผมตอบลูกว่ายังไงหรอ จะหาคำตอบยังไงดี มันไม่มีคำตอบหรอก ผมทำได้แค่ร้องไห้เป็นเพื่อนเขา"

โดยหลังจากพาทีมได้รองแชมป์ถึงสองฤดูกาลในปี 1997 และ 1999 และลุยจนถึงช่วงท้ายฤดูกาลจนฤดูกาล1999/2000 นำเป็นจ่าฝูงจนสุดท้ายด้วยการมีคะแนนมากกว่า บาเยิร์น มิวนิค ทีมอันดับสองอยู่ 3 คะแนน

เด็กชาย มาร์เซล ดอย์ม ได้ตามพ่อของเขาไปด้วยในเกมนั้น เพื่อดูแมตช์ที่รอคอยมากว่าสัปดาห์ ซึ่งทีมพ่อของเขากำลังจะเป็นแชมป์ ซึ่งเขานั้นคิดถึงการฉลองแชมป์ คิดถึงการดีใจหลังการได้แชมป์คิดถึงการต้อนรับของแฟนบอลที่จะมีให้ทีมของคุณพ่อเมื่อเดินทางกลับไปถึงเลเวอร์คูเซ่น คิดถึงขบวนแห่รอบเมืองที่คงเต็มไปด้วยสีสัน มองไปทางไหนก็มีแต่ความสุขและรอยยิ้ม

แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นเหมือนที่คิดทุกอย่างหายไปในเวลา 90 นาที "ทำไมฟุตบอลมันถึงโหดร้ายขนาดนี้ล่ะครับพ่อ" ไม่มีคำตอบจากพ่อ นอกจากน้ำตาและอ้อมกอด

ซึ่งยี่สิบสี่ปีผ่านไป คริสโตฟ ดอย์ม ก็ทรุดโทรมไปตามกาลเวลา เพราะเขานั้นอายุถึง 70 ปีแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เขานั้นแก่ลงแต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือ เขานั้นยังรอคอยวันที่  ไบเออร์ เลเวอร์คูเซ่น ได้แชมป์

คริสโตฟ 3 สมัย เคล้าส์ ท็อปป์โมลเลอร์ 1 สมัย จุ๊ปป์ ไฮย์นเกส อีก 1 สมัย ทั้งหมดที่ว่ามาคือตำแหน่งรองแชมป์.. นั่นแหละประวัติศาสตร์แห่งเลเวอร์คูเซ่นในบุนเดสลีกา เป็นทีมที่ได้รองแชมป์มากที่สุดแล้วในหมู่ทีมที่ยังไม่เคยสัมผัสโล่แชมป์บุนเดสลีกาด้วยกันแต่ในฤดูกาลนี้ กับความเป็นจริงที่กำลังอยู่ตรงหน้า.. การรอคอยอันยาวนานกำลังจะสิ้นสุดลงเสียที ชาบี อลอนโซ่ และทีมงานของเขาต้องการอีกเพียง 3 คะแนนเท่านั้นใน 6 นัดที่เหลือ เพื่อนำพาทีมห้างขายยาไปสู่ฝั่งฝัน